นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนคนเลี้ยงแพะ
นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนคนเลี้ยงแพะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีเด็กหนุ่มชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นเด็กที่ซุกซนและไม่ค่อยเชื่อฟังใคร วันหนึ่ง พ่อของอ้ายจำเรียนได้มอบหมายให้เขาไปเลี้ยงแพะที่ทุ่งหญ้าอ้ายจำเรียนพาแพะไปเลี้ยงที่ทุ่งหญ้าตามคำสั่งของพ่อ แต่แทนที่จะดูแลแพะอย่างดี เขากลับมัวแต่เล่นซนและเผลอหลับไป ในขณะที่อ้ายจำเรียนหลับอยู่นั้น หมาป่าตัวร้ายก็โผล่ออกมาจากป่า
หมาป่าเห็นแพะที่กำลังกินหญ้าอย่างเพลิดเพลินก็เกิดความอยากกินขึ้นมา มันจึงแอบเข้าไปใกล้แพะอย่างเงียบๆ และเตรียมจะตะครุบแพะไปกิน
แต่แล้วหมาป่าก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงอ้ายจำเรียนกรนดังลั่น หมาป่าจึงหันไปมองอ้ายจำเรียนและเห็นว่าเขากำลังหลับอยู่ หมาป่าจึงคิดแผนขึ้นมา
หมาป่าเดินเข้าไปหาอ้ายจำเรียนและปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา อ้ายจำเรียนตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและเห็นหมาป่าตัวใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้า เขารู้สึกกลัวมากและคิดว่าหมาป่าจะทำร้ายเขา
แต่หมาป่ากลับพูดกับอ้ายจำเรียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เจ้าหนู ฉันหิวมาก ฉันขอแบ่งแพะของเจ้าไปกินสักตัวได้ไหม"
อ้ายจำเรียนตกใจมาก เขาไม่เคยคิดว่าหมาป่าจะพูดได้ เขาจึงถามหมาป่าว่า "ทำไมเจ้าถึงพูดได้ล่ะ"
หมาป่าตอบว่า "ฉันเป็นหมาป่าวิเศษ ฉันสามารถพูดได้เหมือนมนุษย์ ฉันขอร้องล่ะ เจ้าหนู ฉันหิวมากจริงๆ"
อ้ายจำเรียนรู้สึกสงสารหมาป่า เขาจึงตกลงที่จะให้หมาป่าแบ่งแพะไปกินสักตัว หมาป่าดีใจมาก มันจึงเลือกแพะตัวที่อ้วนที่สุดไปกิน
หลังจากที่หมาป่ากินแพะเสร็จแล้ว มันก็ขอบคุณอ้ายจำเรียนและเดินกลับเข้าไปในป่า อ้ายจำเรียนก็พาแพะที่เหลือกลับบ้านและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง
พ่อของอ้ายจำเรียนโกรธมากที่อ้ายจำเรียนให้หมาป่าแบ่งแพะไปกิน แต่เมื่ออ้ายจำเรียนเล่าเรื่องที่หมาป่าพูดได้ พ่อของเขาก็รู้สึกแปลกใจมาก
ตั้งแต่นั้นมา อ้ายจำเรียนก็เลี้ยงแพะอย่างระมัดระวังมากขึ้น และไม่เคยเผลอหลับอีกเลย ส่วนหมาป่าวิเศษก็ไม่เคยกลับมาที่ทุ่งหญ้านั้นอีกเลย
-----
